Olmadı sevgilim

Olmadı sevgilim anlaşamadık
Siyah beyaz aşkı paylaşamadık
İşte böyle bişey beşiktaşlılık
Deplasmanda dersin soran olursa ...

Daha öncedende bilindigi üzere bir galatasaray’lı olarak besiktaş aşığı oldugum bilinir. Beşiktaşı insanlarda cazip kılan tarafları anlatmakla biteremeyecegim için o topa girmiyorum . Bazı insanlar çok şanslı. Yaşam ilk nefeste onlara beşiktaş aşkını aşılamış oluyor. Benim gibi sonradan görmeler ise bu aşkın tadına darbe yedikçe tutunuyor . Oysaki beşiktaşlı tutunmaz sarılır . Eşine annesine babasına sevgilisine çocuğuna ekmeğine  sarılır gibi  sarılır. Buda onu tribünde sokakta yada herhangi bir yerde diger taraftarların yanında bir aidiet sahibi yapar. Bunu ben değil sokaktaki insanlar söylüyor. Gerçi bu sokaklar her iktidara kamyon dolusu sövüyor ama neyse yazımızda çelişkiye yer yok. Sokakların gerçek sahibi ezilenler ve ezilenler için mücadele edenlerdir . Diyip noktayı koyuyorum. Nokta .

Bir taraftar grubunun baglılığını bestelerinden sloganlarından dövizlerinden anlayabilirsiniz . Yazının en başındaki dörtlüge dikkat edersek bunu yazan ve hep bir agızdan söyleyenler bireysel mutluluklarından geçmiş insanlardır. Tıpkı 65. Dakika da atkılarını sahaya atanlar gibi. İşte bizim beşiktaşlılıgımız da o atkı gibi görünüpte sahaya atılan yürekleredir. Yuvası yıkıkken her deplasmanı kendine mabed yapan güzel yüzlü insanlardandır. Benimde sevgimi sarıp sarmalayacagım evimi yıktı ev sahibi . Beşiktaşlılardan ögreniyorum gurbetleri sılaya çevirmeyi . Ve her üşüyene gönlümü atmayı onlardan  ögrendim . Bi yerde kaybettikçe kazanıyor insan . Düşünsene 90+4 olmuş zaman  sen hala bir umutla  golü kovalıyorsun ve bulamıyorsun. Kaybetmenin muazzam tadına çıkarılan dersleri ekledikçe dildeki sitem yürekteki isyana dönüyor . Ve kazandıkça kaybetmeyi , kaybettikçe kazanmayı ögretiyor insana  . Tribündeki ruhani ve algılanamayan sevgide böyle bisey sanırım. Kişilerden kitle psikolojisine gidilirmi bilmiyorum ama kisilerin şiirleriyle onbinler  tek ağız tek yürek olabiliyor. Futbolu herkes  sever ama nedense üç sonuctan ikisine kimse katlanmaz. Yenilmek yada berabere kalmak kötü sonuç yenmek ise büyük bir hazdır. Bu bir ego gibi görünsede aslında değildir. Neden ? Çünkü tribün dedigimiz yer beton yıgınıdır onu yuva yapan o betona emek veren taraftır. Tüm hafta parasını harcamayan öğrenci düşünün sevgilisine çay ısmarlamayan çiftler  tüm sosyal hayatını tribüne adayan orta yaşlı bi abla yada abi. Verdiği  emegin karşılığını  illaki isteyecektir. Ama hayat bu kadar adil ve dürüst değil  her sevgi karşılığını bulacak diye bi sözleşme imzalanmıyor . Karşılıklı  içilmeyen her yudum çay yenilemeyen her lokma ekmek yada 90 dakika için  biriktitilen herr kuruş o an itibariyle ötelenmiş bir hayatın bedeli olarak cüzdanlardaki yerini alır. Bu sebeble tribün her daim haklıdır. Sevgi için emek vermiş ama kaybetmiş herkesin sitemi kırgınlıgı ve sevgilisine isyani haklıdır .

Yeryüzünde mutsuz anların resimleride sadece tribünlerdedir. Olması gerekende budur zaten. İnsanlar sadece mutlu anlarında resimler çekilmemeli. Ki sürekli mutlu bi halimiz var zannedilmesin. Mesela  sorgulanmalı  tebessüm edilen her kare .  Hayatta aslında bir futbol müsabakası gibidir. Kişi tek başına  galip gelemez. Teknik direktör masör malzemeci kaleci forvet defans taraftar birleşince  bir takım olur ve birleşen güçler asla yenilmezler . Bu yüzden futbol komünist bir oyundur. Burdan bakarak hayata bu şekilde tutunmak gerek .

Şimdi seninle ben hiçbir şekilde bu komüni kuramayız sevgili. Ben senin sen benim için hafta içi hayallerimizi öteleyip cüzdanlarımızda hayallerimizi biriktiremeyiz . İkimizde tutunacak bir dalı bulmak durumundayız ki hayat akıp gidiyor . Ve bunu yakalayabilen kimse olmadı. En agır darbeyi zaman vurur insana . İkimizde kadroda bir defa şans bulmuş iyi birer yedegiz yaşamda . Tutunacak dal demişken bir sevgilinjn olması bir dal buldun demektir.  Ben bir kartal olup göklerde özgürce uçmayı ve milyonlarca ezilenin simgesi olmayı tercih ediyorum . En mutsuz anlarda bile hayata heyecan katacabilecek çırpınışlarım olmalı. Beklentilerim dile gelebilmeli. Ses duvarları “Kartal gol gol “ diye yıkılabilmeli . Şiirlere konu edilmiş onurlu mevzularıı destan bilmiş kardeşlerle beton yıgınlarını yada miting alanlarını mabedlere çevirebilmeli insan. Emek verdiğin herşeyi kazanamayabilirsin . Ama bir sonraki hayal için emek vermeyi emreder onurun. Sana ve tutunduğun dalına yeşillikler diliyorum  . Siyah ve beyaz kadar keskin olan yaşamda azıcık beşiktaşı anlamak azıcık beşiktaşlı olmak yeter ve artar insan olana.
Şimdi o tribüne kulak verme zamanı ;
Dün gece sevgilim aradı birden
Ayrılalım dedi hayır yok senden
Beşiktaşı daha çok sevdin benden
Bitti gitti dersin soran olursa ...
Beşiktaş dolu günler hepimize ...


Özgür Keskin